فرض کنید مدیر IT یک شرکت هستید و وقتی به دیتاسنتر می‌روید، مجموعه‌هایی از روترها را می‌بینید که هرکدام در دنیایی از سیم و کابل غرق شده‌اند. وقتی نام "روتر مجازی" را می‌شنوید، به جایگزین شدن این کابل‌ها با نمونه‌های شناور در فضا فکر می‌کنید و لبخند می‌زنید. حالا فرض کنید مدیر مالی هستید که صورتحساب صدها روتر رو به روی شما قرار گرفته است و باید به پرداخت آن‌ها فکر کنید. نام "روتر مجازی" را می‌شنوید و به تمام شدن آن هزینه‌های بزرگ و کوچک فکر می‌کنید و لبخند می زنید. مهم‌ترین دلیل لبخندها این است که روترهای مجازی در فضای مخابراتی اکنون واقعا جایگزین برخی از دستگاه‌های فیزیکی شده‌اند. مطمئنا اگر اپراتورهای شبکه بتوانند از روترهای مجازی استفاده کنند، شرکت‌ها نیز می‌توانند این کار را انجام دهند. روتر مجازی در واژگان شبکه امروزی یک نمونه نرم‌افزاری از عملکرد روتر است که عموما برای اجرا بر روی یک سرور تجاری (COTS) طراحی شده است.
با استقبال کسب‌وکارها از فرصت‌های تحول دیجیتال،
مجازی‌سازی عملکرد شبکه (NFV) در حال افزایش است. با جدا کردن نرم‌افزار از سخت‌افزار در شبکه، کسب‌وکارها می‌توانند از سخت‌افزار (COTS) استفاده کنند که در زبان محاوره به عنوان «white box» شناخته می‌شود. این نرم افزار برای انجام وظایف شبکه و کاهش چشمگیر هزینه‌های زیرساخت کاربرد بسیاری دارد. روتر مجازی (vRouters) شکل نسبتا جدیدی از NFV است که به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا شبکه را با استفاده از رویکرد SDN راه اندازی کنند. اما روترهای مجازی دقیقا چیست؟ چگونه کار می‌کند، در کجا از آن استفاده می‌شود، و مهم‌تر از همه چرا برای کسب و کار شما اهمیت دارد؟ در ادامه با ما همراه باشید.
روتر مجازی چیست؟
روتر مجازی یک برنامه کامپیوتری است که همان نقش روتر فیزیکی را انجام می‌دهد. vRouters جایگزین روترهای فیزیکی نمی‌شود، اما عملکرد مشابهی را انجام می‌دهد و می‌توانید از آن‌ها به عنوان جایگزینی برای شبکه‌های بزرگ استفاده کنید. تنها مشکل این است که در صورت خراب شدن نمی‌توانید آن‌ها را به صورت فیزیکی تعمیر کنید.
روتر مجازی با جداسازی وظایف سخت افزاری از نرم افزاری کار می‌کند. این بدان معناست که بیش از یک سیستم یا برنامه می‌توانند به صورت همزمان از سخت‌افزار استفاده کنند و در نتیجه هزینه خرید سخت‌افزار جدید کمتر می‌شود. کسب و کارهایی با شبکه‌های بزرگ و پیشرفته برای رفع نیازهای تجاری خود به ویژگی‌های پیشرفته‌تری در روترها نیاز دارند و عملکردهای ابتدایی روتر برای رفع این روترها کافی نیست. اینجاست که vRouters وارد می‌شود. برای درک اینکه چرا شرکت‌ها به روترهای مجازی نیاز دارند، باید در ابتدا ویژگی‌های اساسی این روترها را درک کنیم.
روتر مجازی از چه بخش هایی تشکیل شده است؟
روتر با ارسال بسته‌های داده (واحدهای کوچک اطلاعات) در شبکه اینترنتی کار می‌کند. این واحدها مانند اتومبیل در یک بزرگراه حرکت می‌کنند. آن‌ها فقط می‌توانند در یک مسیر که "پیوند" نامیده می‌شود، حرکت کنند. ساده‌ترین شکل این پیوند کابل است که دو قطعه سخت افزاری را به هم متصل می‌کند. روتر مجازی با تقسیم بخش‌های مختلف بسته‌ها را انتقال می‌دهد. سه قسمت مهم در روترهای مجازی وجود دارد:
پارتیشن بندی سخت افزاری: در این روش، بخش‌های سخت افزاری روتر از هم جدا می‌شوند تا هر پارتیشن بسته‌ها را طوری مدیریت کند که گویی کنترل تمام مسیریابی های سیستم را انجام می‌دهد.
مجازی سازی: در این روش چندین روتر کوچک‌تر روی سخت افزار اجرا می‌شوند. این اجازه می‌دهد تا روترهای مجازی مختلف به طور مستقل و بدون تداخل با یکدیگر کار کنند.
پارتیشن بندی نرم افزار: روش سوم نرم افزار را به گونه‌ای تقسیم بندی می‌کند که بسته‌ها در حین کار سیستم به ترتیب از یک پارتیشن به پارتیشن دیگر حرکت م‌کنند. آن‌ها با توجه به عملکردشان اولویت بندی می‌شوند، بنابراین از پهنای باند بیشتری نسبت به روش‌های دیگر استفاده می‌کنند.
مزیت کلیدی استفاده از روترهای مجازی