معماری میکروسرویس چیست و چه کاربردی دارد؟

میکروسرویس یا معماری میکروسرویس، رویکردی برای توسعه اپلیکیشن است که در آن یک برنامه کاربردی بزرگ از اجزا یا خدمات مدولار ساخته می‌شود. هر ماژول از یک کار یا هدف تجاری خاص پشتیبانی می‌کند و از یک رابط ساده و کاملا تعریف شده مانند: رابط برنامه نویسی (API) برای برقراری ارتباط با دیگر خدمات استفاده می‌کند. مارتین فاولر، توسعه ‌دهنده و نویسنده نرم‌ افزار، با ترویج ایده تجزیه خدمات در معماری سرویس‌گرا (SOA) به میکروسرویس‌ها اعتبار میدهد. از میکروسرویس در پیاده سازی اپلیکیشن‌های بزرگ و پیچیده استفاده می‌شود.

معماری میکروسرویس چیست؟

میکروسرویس‌ها یک سبک معماری هستند که یک برنامه کاربردی واحد را به عنوان مجموعه‌ای از خدمات کوچک توسعه می‌دهند. در این نوع معماری هر سرویس در فرآیند خاص خود اجرا می‌شود. سرویس‌ها با استفاده از پروتکل‌ها، از طریق پیام رسانی یا HTTP، با مشتریان و با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. میکروسرویس‌ها را می‌توان شکلی از معماری سرویس گرا (یکی از حیاتی‌ترین مهارت‌ها برای توسعه دهندگان جاوا) در نظر گرفت که در آن برنامه‌ها به عنوان مجموعه‌ای از سرویس‌های مختلف کوچک‌تر به جای یک برنامه کامل ساخته می‌شوند.

هدف معماری میکروسرویس چیست؟

هدف این است که تیم‌ها بتوانند خدمات خود را مستقل از دیگران انجام دهند. اتصال آزاد انواع وابستگی‌ها و پیچیدگی‌های اطراف آن را کاهش می‌دهد. زیرا توسعه دهندگان خدمات نیازی به اهمیت دادن کاربران سرویس ندارند. آن‌ها تغییرات خود را بر روی کاربران سرویس اعمال نمی‌کنند. الزامات ارتباطی کاهش می‌یابد. رابط‌ ها باید بادقت طراحی شوند و به عنوان یک API عمومی در نظر گرفته شوند. یکی از تکنیک‌هایی که استفاده می‌شود، داشتن چندین رابط در یک سرویس یا چندین نسخه از یک سرویس است تا کاربران نتواند در کدنویسی اختلال ایجاد کنند.

میکروسرویس‌ها چگونه کار می‌کنند؟

در معماری میکروسرویس، یک برنامه کاربردی به خدمات کوچک‌تری تقسیم می‌شود. هر سرویس یک فرآیند منحصر به فرد را اجرا می‌کند و معمولا پایگاه داده خود را مدیریت می‌کند. یک سرویس می‌تواند هشدارها، ثبت داده‌ها، پشتیبانی از رابط‌های کاربری (UIs)، شناسایی یا احراز هویت کاربر و انجام وظایف مختلف دیگر را انجام دهد. پارادایم میکروسرویس‌ها رویکرد غیر متمرکزی را برای ساختن نرم افزار به تیم‌های توسعه ارائه می‌دهد. و هر سرویس را می‌توان جدا، بازسازی و مجددا مستقر کرد یا به طور مستقل مدیریت کرد.

به عنوان مثال: اگر برنامه‌ای به درستی گزارش تولید نمی‌کند، کارکنان فناوری اطلاعات می‌توانند مشکل را در یک سرویس خاص ردیابی کنند و سپس آن سرویس را بدون نیاز به سرویس‌های دیگر تست، راه اندازی مجدد، patch و Re-deployment در صورت نیاز انجام دهند. به جای این که تیم‌های بزرگ روی پروژه‌های بزرگ و یکپارچه کار کنند، تیم‌های کوچک‌تر خدمات را با استفاده از ابزارها و چارچوب‌هایی که راحت‌تر هستند توسعه می‌دهند. این میکروسرویس‌ها می‌توانند با سایر ریز سرویس‌ها تعامل داشته باشند و می‌توانند URL یا نام‌های منحصر به ‌فردی داشته باشند، در حالی که همیشه در دسترس و سازگار هستند، حتی در صورت بروز خطا.

مزایای استفاده از معماری میکروسرویس

استفاده از میکروسرویس‌ها مزایای زیادی دارد. میکروسرویس ها برنامه‌های کوچکی هستند که تیم‌های توسعه شما به طور مستقل آن ها را ایجاد می‌کنند. از آنجایی که آن‌ها از طریق پیام‌ رسانی ارتباط برقرار می‌کنند، به زبان برنامه ‌نویسی وابسته نیستند. توسعه دهندگان می‌توانند از هر زبان برنامه نویسی که بیشتر با آن آشنا هستند استفاده کنند. معماری میکروسرویس به کاربران کمک می‌کند تا سریع‌تر کار کنند، با هزینه کمتر و اشکالات کمتر.

از آنجایی که تیم‌های شما روی برنامه‌های کوچک‌تر و مسائل مختلف کار می‌کنند، پروژه‌های آن‌ها نیز سبک‌تر هستند. آن‌ها می‌توانند سریع‌تر تکرار کنند، ویژگی‌های جدید را در یک زمان ‌بندی کوتاه‌تر بررسی کنند، و تقریبا بلافاصله رفع اشکال را انجام دهند. که باعث می‌شود تیم ها فرصت‌های بیشتری برای استفاده مجدد از کد پیدا ‌کنند.

1. ماژولار بودن (Modularity):  ماژولار بودن باعث می‌شود که برنامه کاربردی آسان‌تر درک شود، توسعه یابد، آزمایش شود و در برابر فرسایش معماری انعطاف پذیرتر شود. این مزیت اغلب در مقایسه با پیچیدگی معماری‌های یکپارچه مورد بحث قرار می‌گیرد.

2. مقیاس پذیری (Scalability): از آنجایی که میکروسرویس‌ها به طور مستقل از یکدیگر پیاده سازی و مستقر می‌شوند، یعنی در فرآیندهای مستقل اجرا می‌شوند، می‌توان آن‌ها را به طور مستقل نظارت کرد. میکروسرویس‌ها مقیاس پذیری معماری شما را نیز بهبود می‌بخشند.

3. ادغام سیستم های ناهمگن و قدیمی( Integration of heterogeneous and legacy systems): میکروسرویس‌ها ابزاری مناسب برای مدرن ‌سازی نرم ‌افزار یکپارچه در نظر گرفته می‌شوند. گزارش‌های تجربی از چندین شرکت وجود دارد که با موفقیت بخش‌هایی از نرم ‌افزارهای متعلق به خود را با میکروسرویس جایگزین کرده‌اند یا در حال انجام این کار هستند. فرآیند نوسازی نرم افزار برنامه‌های کاربردی قدیمی با استفاده از یک رویکرد افزایشی انجام می‌شود.

جزئیات خدمات معماری میکروسرویس

یک گام کلیدی در تعریف معماری میکروسرویس این است که متوجه شویم یک میکروسرویس فردی باید چقدر بزرگ باشد. زیرا پاسخ درست به زمینه تجاری و سازمانی بستگی دارد. به عنوان مثال: آمازون از معماری سرویس گرا استفاده می‌کند که در آن سرویس اغلب با یک تیم 3 تا 10 مهندس نقشه برداری 1:1 می‌کند.

نتیجه گیری

معماری میکروسرویس‌ها به طور فزاینده‌ای در دنیای برنامه نویسان استفاده می‌شود، زیرا برنامه نویسان برای ایجاد برنامه‌های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر تلاش می‌کنند که Better developed و به‌عنوان ترکیبی از سرویس‌های کوچک‌تر که به طور منسجم با هم کار می‌کنند تا عملکرد گسترده‌تری داشته باشند. میکروسرویس‌ها از طریق توسعه توزیع شده به تیم‌ها و روال‌های شما کمک می‌کند. همچنین می‌توانید چندین میکروسرویس را همزمان توسعه دهید. این به این معنی است که توسعه دهندگان بیشتری به طور همزمان روی یک برنامه کار می‌کنند، که منجر به صرف زمان کمتری برای توسعه می‌شود.

تفاوت توکن و کوین چیست؟ مقایسه و کاربرد آن‌ها

ارز دیجیتال وارد بازار شده است و مسلما درک اصطلاحات جدید مرتبط به ان ممکن است کمی دشوار باشد. یک شروع خوب برای تسلط بر جهان رمز ارزها، درک تفاوت بین کوین‌ها و توکن‌هاست. واقعیت این است که کوین و توکن در مفهوم پایه خود بسیار شبیه هم هستند. آن‌ها هم با ارزشند و هم یه منبع بزرگ برای سرمایه گذاری محسوب می‌شوند. همچنین می‌توان کوین‌ها را با توکن‌ها تعویض کرد و بالعکس.

تفاوت اصلی بین این دو به سوددهی باز می‌گردد. کارهایی وجود دارد که می‌توانید با توکن انجام دهید و انجام آن ها با کوین امکانپذیر نیست. از سوی دیگر، برخی از بازارها کوین را می‌پذیرند ولی توکن را نه. تفاوت توکن و کوین را می‌توان با سرمایه گذاران و معامله گران مقایسه کرد. همه معامله گران سرمایه گذاری می‌کنند، اما همه سرمایه گذاران معامله نمی‌کنند. توجه داشته باشید که بیشتر کاربران ارزهای دیجیتال معمولا کوین و توکن دارند. در ادامه با مفهوم و تفاوت توکن و کوین بیشتر آشنا می‌شوید.

کوین چیست؟

زمانی که بیتکوین برای اولین بار عرضه شد، معیاری را برای معنای ارز دیجیتال کوین تعیین کرد. ویژگی‌های مشخصی وجود دارد که کوین‌ها را از توکن‌ها متمایز می‌کند که شبیه پول‌های دنیای واقعی است. کوین با ویژگی‌های زیر تعریف می‌شود: 

1. کوین بر روی بلاک چین خود عمل می‌کند. بلاکچین تمام تراکنش‌هایی را که شامل توکن‌های رمزنگاری شده باشد را پیگیری می‌کند. وقتی با اتریوم به شخصی پول پرداخت می‌کنید، رسید آن به بلاکچین اتریوم می‌رود. اگر همان شخص بعدا با بیت کوین به شما پول پرداخت کند، رسید به بلاکچین بیت کوین می‌رود. هر تراکنش با رمزگذاری محافظت می‌شود و توسط هر عضو در شبکه قابل دسترسی است.

2. کوین به عنوان پول شناخته می‌شود. در واقع بیت کوین با هدف جایگزینی پول سنتی ایجاد شد. جذابیت و ناشناس بودن باعث ایجاد کوین‌های دیگر از جمله ETH، NEO و Litecoin شد. امروزه می‌توانید از بسیاری از شرکت‌های بزرگ مانند: آمازون، مایکروسافت و تسلا کالا و خدمات را با استفاده از بیتکوین‌ خریداری کنید. بیتکوین اخیرا در کنار دلار آمریکا به ارز رسمی السالوادور تبدیل شده است.

3. کوین قابل استخراج است. شما می‌توانید کوین‌های کریپتو را از دو طریق بدست آورید. یکی از آن‌ها از طریق استخراج سنتی در سیستم اثبات کار است. شکارچیان بیتکوین از این روش برای افزایش درآمد خود استفاده می‌کنند. مشکل این است که در حال حاضر بیتکوین زیادی برای استخراج باقی نمانده است، بنابراین این روند هر روز سخت‌تر می‌شود. روش دیگر اثبات سهام است که رویکرد مدرن‌تری برای دریافت کوین است. از نظر مصرف انرژی سبک‌تر و کار با آن بسیار آسان‌تر است. Cardano یکی از بزرگ‌ترین کوین‌هایی است که از این سیستم استفاده می‌کند.

کوین‌ها (که اغلب به آن‌ها آلت کوین یا کوین‌های ارز دیجیتال جایگزین نیز گفته می‌شود) پول دیجیتالی هستند که با استفاده از تکنیک‌های رمزگذاری ایجاد می‌شوند و ارزش خود را در طول زمان ذخیره می‌کنند. 

ویژگی‌های اصلی کوین

اساسا بیتکوین معادل پول دیجیتالی است. بیت کوین معروف‌ترین نمونه برای رمزارز دیجیتال می‌باشد. بیت کوین مبتنی بر بلاکچین است که در آن همه تراکنش‌ها قابل مشاهده هستند. داده‌ها به صورت جمعی ذخیره شده و بین شرکت کنندگان شبکه بلاکچین به اشتراک گذاشته می‌شود. بلاکچین معتبر است و کلاهبرداری را کاهش می‌دهد. کوین‌هایی بر اساس الگوریتم اصلی بیت کوین وجود دارند که توسط ساتوشی ناکاموتو ایجاد شده و برای عموم قابل استفاده است (Litecoin، Namecoin). از طرفی دیگر، کوین‌هایی وجود دارند که بر روی بلاکچین کار می‌کنند و به طور خاص برای آن‌ها ایجاد شده‌اند.

کوین‌ها دارای ویژگی‌هایی مشابه پول هستند: قابل تعویض، قابل تقسیم، قابل حمل، بادوام و عرضه محدود. بیشتر مشتاقان ارزهای دیجیتال اصرار دارند که کوین‌ها در آینده جایگزین پول‌های معمولی خواهند شد. ویژگی‌های اصلی کوین عبارتند از:

• هر کسی مجاز است به بلاکچین بپیوندد و در آن شرکت کند.

• این ارز ارسال، دریافت یا استخراج شوند.

• کوین‌ها هیچوقت فراتر از پول عمل نمی‎کنند.

توکن چیست؟

برخلاف کوین‌ها، توکن‌ها روی پلتفرم بلاکچین نیستند. در عوض، آن‌ها روی بلاکچین‌های دیگر ارزهای دیجیتال مانند: اتریوم کار می‌کنند. برخی از رایج‌ترین توکن‌هایی که در اتریوم مشاهده می‌شوند عبارتند از BAT، BNT، Tether و استیبل کوین‌های مختلف مانند: USDC. اگر تراکنش‌های ارز دیجیتال در بلاکچین به قراردادهای هوشمند متکی هستند. آن‌ها مجموعه‌ای از کدها هستند که معاملات یا پرداخت‌های میان کاربران را تسهیل می‌کنند. هر بلاکچین از قرارداد هوشمند خود استفاده می‌کند. به عنوان مثال: اتریوم از ERC-20 و NEO از Nep-5 استفاده می‌کند.

وقت می‌گوییم یک توکن خرج شد یعنی به صورت فیزیکی از مکانی به مکان دیگر منتقل می‌شود. یک مثال عالی از این امر، تجارت NFTها (توکن‌های غیرقابل تعویض) است. آن‌ها اقلام بی‌نظیری هستند، بنابراین تغییر مالکیتشان باید به صورت دستی انجام شود. NFTها اغلب فقط دارای ارزش معنوی یا هنری هستند، بنابراین می‌توان گفت که به نوعی شبیه به توکن‌ها هستند. از تفاوت‌های قابل توجه بین توکن‌ها و کوین‌ها چیزی است که آن‌ها از خود نشان می‌دهند. در حالی که کوین‌های کریپتو اساسا نسخه‌های دیجیتالی پول هستند، توکن‌ها می‌توانند به صورت دارایی یا اسناد ارائه شوند.

یکی دیگر از موارد جالب در مورد توکن‌ها نحوه ساخت آن‌هاست. برخی از شبکه‌ها مانند: اتریوم قالب‌هایی را ارائه می‌کنند که می‌توانید توکن‌های خود را علامت ‌گذاری و تجارت را شروع کنید. این امر باعث می‌شود که هر کسی با دانش فنی کم یا بدون دانش فنی بتواند وارد این بازار شود. در صرافی‌های غیر متمرکز، مانند: Uniswap، تراکم بالایی از این نوع فعالیت‌ها را مشاهده می‌کنید.

توکن‌ها چه ویژگی‌هایی دارند؟

توکن‌ها دارایی‌های دیجیتالی هستند که می‌توانند به عنوان روشی برای پرداخت در داخل اکوسیستم پروژه استفاده شوند و عملکردهای مشابهی را با پول واقعی انجام دهند، اما تفاوت اصلی این است که دارنده آن حق مشارکت در شبکه را خواهد داشت. ممکن است فعالیت‌های دارایی دیجیتال را انجام دهد، سهام شرکت را به نمایش بگذارد، به عملکرد پروژه دسترسی داشته باشد و بسیاری موارد دیگر. در حقیقت، با راه اندازی پروژه‌های جدید جنبه‌های ناشناخته عملکرد توکن‌ها کشف می‌شود.

 برای مثال: بلیت یک کنسرت، یک «توکن واقعی» است می‌توانید در یک زمان خاص، در یک مکان خاص از آن استفاده کنید. شما نمی‌توانید به رستوران بروید و قبض خود را با بلیط کنسرت پرداخت کنید، بلیط فقط در سالن کنسرت ارزش دارد. توکن‌های دیجیتال هم به همین شکل هستند و فقط در داخل پروژه خاصی موارد استفاده خاصی دارند.

توکن‌ها یک دارایی یا ابزار مفید را نشان می‌دهند، بنابراین از توکن‌های امنیتی و کاربردی متمایز می‌شوند. توکن‌های امنیتی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که سهم شرکت باشند (توکن DAO که بلافاصله پس از راه‌اندازی هک شد، به‌عنوان توکن امنیتی شناخته می‌شود)، در حالی که توکن‌های ابزار کاربرد خاصی در داخل پروژه دارند (BON Token).

اصلی‌ترین تفاوت بین کوین و توکن چیست؟

کلمات "کوین" و "توکن" اغلب به عنوان مترادف استفاده می‌شوند و توسط بسیاری از مردم قابل تعویض هستند. آن‌ها کاملا به دو مفهوم کاملا متفاوت اشاره می‌کنند. پس چرا بسیاری از رمزگذاران کوین‌ها و توکن‌ها را با هم اشتباه می‌گیرند و تفاوت اساسی بین آن‌ها چیست؟  به عبارت ساده، یک توکن نشان دهنده چیزی است که شما دارید، در حالی که یک کوین نشان دهنده چیزی است که شما قادر به داشتن آن هستید. در مقیاس وسیع‌تر، توکن‌ها مدت‌ها قبل از ارز دیجیتال وجود داشته‌اند. حتی امروزه نیز ارتباط کمی با رمز ارزها دارند.

در حوزه‌ ارز دیجیتال که به سرعت در حال تغییر است، ظهور اصطلاحات جدید منجر به سو تفاهم و سو استفاده از آن‌ها می‌شود. طبق تعریف، ارز یک وسیله مبادله، واحد حساب یا ذخیره ارزش است. بیتکوین همه این ویژگی‌ها را دارد، بنابراین نام «رمز ارز » در این مورد مناسب است. اما تمام کوین‌ها و توکن‌ها که تولید انبوه آن‌ها پس از بیت‌کوین آغاز شد، به عنوان «ارز رمزنگاری» نامیده شدند، اگر چه بسیاری از آن‌ها ویژگی‌های لازم را ندارند. بنابراین کوین‌ها و توکن‌ها دو نوع واحد مختلف هستند که با استفاده از رمزنگاری ایجاد و رمز ارز نامیده می‌شوند. این واقعیت برای کسانی که می‌خواهند مقداری رمز ارز بخرند و صاحب خوشبختی شوند کمی گمراه کننده است.

ایجاد یک توکن ساده‌تر از ایجاد یک کوین است زیرا نیازی به ایجاد کد جدید یا تغییر کد موجود ندارید. برای ایجاد توکن فقط باید از یک الگوی استاندارد در پلتفرم‌هایی مانند: اتریوم استفاده ‌کنید که مبتی بر بلاکچین است و به هر کسی اجازه می‌دهد توکن ایجاد کند. کاربران می‌توانند انواع مختلف توکن‌ها را در یک کیف پول ذخیره کنند. شما می‌توانید توکن‌ها را با کوین خریداری کنید، اما برخی از توکن‌ها می‌توانند ارزش بیشتری نسبت به کوین داشته باشند. 

نتیجه گیری

کوین‌ها فقط روش پرداخت هستند در حالی که توکن‌ها ممکن است سهم یک شرکت را ارائه دهند، به محصول یا خدمات دسترسی داشته باشند و کارهای دیگر را انجام دهند. کوین‌ها ارزهایی هستند که می‌توان از آن‌ها برای خرید و فروش موارد مورد نظر استفاده کرد. شما می‌توانید یک توکن با یک کوین خریداری کنید اما عکس این جریان را نمی‌توانید انجام دهید. کوین به طور مستتقل عمل می‌کند در حالی که توکن کاربرد خاصی در اکوسیستم دارد.

تفاوت بین توکن و کوین زیاد نیست اما اگر اغلب نادیده گرفته شود و طبیعتا مشکلاتی را به همراه خواهد داشت. یکی از راه‌های سریع برای تصمیم‌گیری این است که به چیزی که می‌خرید توجه کنید. اگر یک محصول باشد، اغلب به کوین نیاز دارید. اگر یک سرویس است، معمولا می‌توانید از توکن‌های ابزاری استفاده کنید.

دلایل پیدایش مجازی سازی و تاریخچه مختصری از آن

آینده تکنولوژی همیشه ریشه در گذشته دارد و گذشته مجازی سازی هم چیزهای زیادی برای گفتن دارد. فناوری که در حال تغییر شکل صنعت IT امروزی است، احتمالا نقش بزرگی در ساخت مراکز داده نسل بعدی نیز خواهد داشت. مجازی ‌سازی یعنی با استفاده از منابعی که به طور سنتی به سخت‌افزار متصل هستند، خدمات مفید فناوری اطلاعات ایجاد کنید. با توزیع قابلیت‌های یک ماشین فیزیکی میان کاربران یا محیط‌، از ظرفیت کامل یک ماشین فیزیکی استفاده کنید.

مراکز داده امروزه از تکنیک‌های مجازی سازی برای تقسیم سخت افزار فیزیکی استفاده می‌کنند. مجازی سازی مجموعه‌ای از منابع را ایجاد می‌کنند که شامل CPU، حافظه، دیسک، ذخیره سازی فایل، برنامه‌ها، شبکه و ارائه آن به کاربران است. معنای اصلی مجازی سازی یکسان است: ایجاد یک محیط محاسباتی برای اجرای چندین سیستم مستقل به طور همزمان. بیایید چند دهه به عقب برگردیم تا درک بهتری از دلایل پیدایش مجازی سازی داشته باشیم.

شروع با یک لاین کامپیوتر

یک لحظه تصور کنید: اوایل دهه 1960 قرن بیستم، یک موسسه علمی بزرگ با چند صد کارمند فقط از یک کامپیوتر استفاده می‌کند. اگر محقق یا دانشمندی در آن زمان نیاز به محاسبه داشت باید برنامه‌ای می‌ساخت و آن را در اپراتوری که کامپیوتر با آن کار می‌کرد به اجرا در میاورد.

ماشین‌های محاسباتی در آن زمان کمیاب، کند و بسیار گران بودند. حتی برنامه نویسان هم به آن‌ها دسترسی نداشتند، زیرا کار فردی در آن زمان ارزشی نداشت. هنگامی که برنامه نویسان داده‌ها را وارد می‌کردند یا به دنبال راهکاری برای حل مشکلات بودند، از کامپیوتر هیچ استفاده‌ای نمیشد. برای جلوگیری از این زمان بیکاری، توسعه دهندگان و رایانه‌ها از هم جدا شدند.

چند سال بعد دانشمندان به این نتیجه رسیدند که اگر به بیش از یک کاربر اجازه استفاده از کامپیوتر را بدهند، کارایی افزایش می‌یابد. هنگامی که کاربر داده‌ها را وارد رایانه می‌کند، همزمان سایر کاربران نیز می‌توانند با آن کار کنند و به همین ترتیب زمان بیکاری به حداقل می‌رسد. این ایده مفهوم "اشتراک زمانی" نام گرفت. مفهوم اشتراک زمانی بیانگر این است که منابع محاسباتی میان کاربران به اشتراک گذاشته می‌شود. این مفهوم در اوایل دهه 1960 ظاهر شد و تغییرات انقلابی بسیاری از جمله پیدایش مجازی سازی پدید آورد.

انجام کارها با سرعت بالا

در ابتدا ایده اشتراک زمانی به معنای واقعی کلمه اجرا شد: پردازنده فقط در زمان عملیات I/O بین وظایف سوئیچ می‌کرد. در حالی که کاربر در حال فکر کردن یا وارد کردن داده‌ها بود، کامپیوتر وظایف دیگری را پردازش می‌کرد.

چندی بعد تجهیزات قدرتمندتر شدند و کاربران برای انجام وظایف تعریف شده کافی نبودند. سپس به پردازنده آموزش داده شد که بیشتر اوقات بین وظایف سوئیچ کند. هر وظیفه زمانی که پردازنده با آن کار می‌کرد یک «کوانتوم» زمان دریافت می‌کرد. اگر یک کوانت برای تکمیل کار کافی نبود، پردازنده کار دیگری انجام می‌دهد و در کوانت بعدی به کار اول برمی‌گردد. سوئیچ‌ به قدری سریع اتفاق می افتند که حتی ممکن است کاربر فکر کند که از دستگاه به تنهایی استفاده کرده است.

اولین باری که مفهوم اشتراک زمانی اجرا شد، سیستم اشتراک زمانی موسسه فناوری ماساچوست در اوایل دهه 1960 بود. این سیستم با سیستم Fortran Monitor سازگار بود و بر روی پردازنده مرکزی IBM 7090 اجرا می‌شد. به هر حال، تقریبا در همان زمان، سیستم اشتراک زمانی نیز در کالج دارتموث (جایی که Basik در آن اختراع شد) راه اندازی شد. دانشمندان حتی موفق شدند آن را عرضه کنند، هرچند که زیاد فراگیر نشد.

از اشتراک زمانی تا دلایل پیدایش مجازی سازی

اولین سیستم عاملی که از اشتراک‌گذاری زمانی پشتیبانی می‌کرد Multics از خانواده یونیکس بود. هم Multics و هم سیستم دارتموث جایگاه خود را در آن زمان پیدا کردند، اگرچه از کامل بودن فاصله زیادی داشتند: کند، غیرقابل اعتماد و ناامن. هدف دانشمندان این بود که این سیستم‌ها بهتر شوند و حتی می‌دانستند که چگونه این کار را انجام دهند. اما تجهیزات بسیار محدود بود. غلبه بر این محدودیت‌ها بدون حمایت تولیدکنندگان سخت بود و پس از مدتی آن‌ها نیز به دانشمندان ملحق شدند.

IBM در سال 1968 یک پردازنده مرکزی جدید ایجاد کرد که از سیستم CP/CMS توسعه یافته توسط دانشمندان کمبریج پشتیبانی می‌کرد. این اولین سیستم عاملی بود که از مجازی سازی پشتیبانی می‌کرد و مبتنی بر مانیتور یا هایپروایزر ماشین مجازی بود. Hypervisor روی سخت افزار اجرا می‌شود و چندین ماشین مجازی ایجاد می‌کند. این رویکرد بسیار آسان‌تر از سیستم اشتراک‌گذاری زمان است و دلیل آن هم موارد زیر است:

1. ماشین‌های مجازی به طور اشتراکی از منبع استفاده می‌کنند، بنابراین کارایی بالاتری دارند.

2. هر ماشین‌ مجازی یک کپی دقیق از سخت افزار اصلی است، بنابراین شما می‌توانید هر سیستم عاملی را روی هر ماشینی اجرا کنید.

3. هر کاربر سیستم عامل مخصوص به خود را دارد، بنابراین بر سایر کاربران تاثیر نمی‌گذارد. این یعنی کل سیستم قابل اعتمادتر می‌شود.

پس از مدتی CP/CMS بهبود و توسعه یافت، تغییر نام داد و برای فروش عرضه شد. این سیستم پایه‌ای برای سیستم‌عامل VM/370 شد که با یکی از محبوب‌ترین مین‌فریم‌های IBM یعنی System/370 استفاده می‌شد. چنین سیستم‌هایی برای یک کاربر مدرن بسیار آشنا به نظر می‌رسید. مین‌فریم یک کامپیوتر بزرگ و قدرتمند بود در حالی که ترمینال‌ها دستگاه‌هایی بودند که صفحه‌نمایش، صفحه‌کلید و ماوس داشتند. کاربران با ترمینال‌ها کار می‌کردند تا داده‌ها را وارد کنند و پردازنده مرکزی این داده‌ها را پردازش می‌کرد. یک مین فریم می‌تواند به ده‌ها یا حتی صدها ترمینال متصل شود.

طلوع فناوری مجازی سازی

توسعه کامپیوترهای شخصی در اواخر قرن بیستم آغاز شد و نه تنها صنعت مین‌فریم بلکه توسعه فناوری‌های مجازی سازی را نیز تحت تاثیر قرار داد. در حالی که رایانه‌ها گران و حجیم بودند، شرکت‌ها ترجیح می‌دادند از پردازنده مرکزی استفاده کنند، زیرا توانایی خرید رایانه برای هر کارمند را نداشتند.

با گذشت زمان، کامپیوترها کوچک‌تر شدند و قیمت آن‌ها برای شرکت‌های خصوصی مقرون به صرفه شد. در دهه 1980، رایانه‌های شخصی ماجرا را تغییر دادند. همراه با کامپیوترهای بزرگ، فناوری مجازی‌سازی در پس زمینه غروب کرد، اما نه برای مدت طولانی. کامپیوترهای مقرون به صرفه به طور گسترده گسترش یافته بودند. سیستم عامل‌ها کاربردی‌تر شدند اما کمتر قابل اعتماد بودند. خطا در یک برنامه ممکن بود باعث از کار افتادن سیستم عامل شود و سایر برنامه‌ها را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

مدیران سیستم برای بهبود پایداری، یک دستگاه به هر برنامه اختصاص دادند. با این کار ثبات افزایش یافت، اما هزینه تجهیزات نیز به دنبال آن بیشتر شد. و اینجا لحظه ای بود که مجازی سازی به صحنه بازگشت. مجازی سازی امکان استفاده از چندین ماشین مجازی مستقل را به کاربر می‌دهد. یعنی به جای تخصیص چندین کامپیوتر اختصاصی به یک کار، از یک کامپیوتر به عنوان میزبان استفاده می‌شود.

با توسعه سیستم عامل، اجرای یک سیستم عامل خاص در یک سیستم عامل دیگر ضروری شد. مجازی سازی می‌تواند این مشکل را نیز حل کند. در سال 1988، SoftPC منتشر شد. این نرم افزار اجازه اجرای برنامه‌های ویندوز و MS-DOS را بر روی سایر سیستم عامل‌ها می‌داد. چند سال بعد Virtual PC ظاهر شد و امکان اجرای سیستم عامل‌های دیگر را بر روی ویندوز فراهم کرد. توسعه صنعت میزبانی دلیل دیگری برای احیای فناوری مجازی سازی شد.

مجازی سازی سرور

توسعه اینترنت منجر به توسعه واقعی مجازی سازی شد. در ابتدا، سرورهای خود شرکت‌ میزبان وبسایت‌ها بودند. خرید تجهیزات برای شرکت‌های بزرگ و موفق سخت نبود. پس از مدتی شرکت‌های کوچک‌تر نیز به داشتن وبسایت احساس نیاز پیدا کردند اما پولی برای خرید سرور نداشتند، بنابراین شرکت‌های دیگر تصمیم گرفتند تجهیزات اضافی خود را به آن‌ها اجاره دهند. این سرآغاز صنعت میزبانی بود.

در سال‌های ابتدایی، میزبان‌ها مقداری فضای دیسک را روی یک سرور FTP یا کل سرور در اختیار کاربر قرار می‌دادند. با میزبانی FTP وبسایت‌های کاربران در پوشه‌های مختلف یک کامپیوتر نگهداری می‌شدند. بنابراین میزبانی FTP غیر قابل اعتماد و ناامن بود، اما از آن طرف هم اجاره کل سرور بسیار گران میشد. سرورهای مجازی جایگزین خوبی بودند: ارزان و تقریبا به اندازه سرورهای اختصاصی قابل اعتماد. به همین ترتیب، راهکارهای مجازی سازی سرور شروع به تکامل کردند.  VMware در اوایل دهه 2000 محصول خود را برای سرورهای x86 به نام ESX Server معرفی کرد. پس از چندین سال راهکارهای بسیاری ظاهر شدند:  Xen،OpenVZ  و سایر هایپروایزرها. فناوری‌ مجازی‌ سازی اساس فناوری‌ ابری را تشکیل می‌دهد که در مقاله‌های قبلی به آن‌ پرداختیم.

به منظور ساده سازی مدیریت مجازی سازی برای ارائه دهندگان و صاحبان زیرساخت‌های خصوصی، کنترل پنل‌های مجازی سازی شروع به ظاهر شدن کردند. VMmanager در سال 2003، ISPsystem را منتشر کرد.

VMmanager - یک پنل کنترل مدرن برای مدیریت مجازی سازی

VMmanager فناوری مجازی سازی را در دسترس همه قرار می‌دهد. شما می‌توانید ماشین‌های مجازی را در لینوکس یا ویندوز ایجاد کنید و آن‌ها را به مشتریان خود بفروشید یا خودتان از آن‌ استفاده کنید. ارائه دهندگان هاستینگ از VMmanager برای خودکارسازی VPS استفاده می‌کنند. توسعه دهندگان وب، ادمین‌ها، شرکت‌های توسعه نرم افزار و سایر سازمان‌های تجاری و فریلنسرها از این برنامه برای ایجاد ماشین‌های مجازی ایزوله استفاده می‌کنند. این پنل دارای یک رابط منظم و راحت است که به کاربران این امکان را می دهد تا عملیات را خودکار کنند یا سرعت بخشند. سایر مزایای VMmanager عبارتند از:

راه‌حل همه کاره: پنل ممکن است جایگزین کنسول، جدول موجودی تجهیزات و ابزارهای نظارتی شود.

رابط ساده و راحت: کاربران پنل می‌توانند به راحتی ماشین‌های مجازی با پیکربندی مورد نظر را ایجاد کنند و محیط مجازی را مدیریت کنند.

مدیریت و عیب یابی: اگر با مشکلی مواجه شدید، به راحتی می‌توانید علت را در Task Log پیدا کنید.

نتیجه گیری

اولین دلایل پیدایش مجازی سازی، محاسبات مرکزی یا مین‌فریم (نسل اول تکنیک‌های مجازی سازی) بود. این پلتفرم محاسبات مجازی شده است و امروزه نیز از آن استفاده می‌شود. برای مثال، آی‌بی‌ام  از ماشین‌های مجازی لینوکس بر روی پلتفرم‌های اصلی خود میزبانی می‌کرد که محبوبیت آن تا قرن بیست و یکم بسیار افزایش یافت. موج بعدی، مینی کامپیوترها در دهه‌های 1970 و 1980 نیز تکنیک‌های مجازی‌سازی را پیاده‌سازی کردند.

ما در این مقاله سفری کوچک در تاریخچه مجازی سازی داشتیم. همچنین مزایای متعدد مجازی‌سازی را مشخص کردیم و توضیح دادیم که چرا باید این تکنولوژی به برنامه‌های ما اضافه شود. مجازی‌سازی مزایایی برای کسب‌وکارها در هر اندازه‌ای دارد، از  شرکت‌های کوچک گرفته تا سازمان‌های بزرگ. در حالی که ممکن است شروع کار با مجازی سازی پیچیده به نظر برسد، مزایای طولانی مدتش این تلاش را ارزشمند می‌کند.

ایلان ماسک مژده فعال شدن استارلینک در ایران را داد.

ایلان ماسک در پاسخ به کاربری که از وضعیت اینترنت استارلینک در ایران پرسیده بود، اعلام کرد که چند ترمینال برای فعال شدن استارلینک در ایران قرار گرفته است. قبل از این، او گفته بود که برای استفاده کاربران ایرانی از اینترنت استارلینک، زیرساخت و پایانه‌های (دستگاه‌های گیرنده) ویژه‌ای باید به ایران وارد و راه اندازی شوند. البته هنوز مشخص نیست که پایانه‌های فعال شده در ایران در اختیار چه کسانی است. در اینجا نکته قابل توجه این است که هنوز درباره اشتراک ماهانه و چگونگی پرداخت آن هیچ گونه صحبتی انجام نشده است. در ادامه امکان استفاده از اینترنت استارلینک در ایران را مورد بحث قرار می‌دهیم.

فعال شدن استارلینک در ایران؛ حقیقت یا دروغ؟

در تاریخ ۲۳ ستامپر (یکم مهر ماه) ایلان ماسک برای اولین بار به طور رسمی فعال شدن استارلینک در ایران را اعلام کرد. در حالی که عیسی زارع پور پس از شنیدن این خبر گفته است که زمان زیادی طول می‌کشد تا اینترنت استارلینک در ایران فعال شود. زیرا زیرساخت سرویس دهی این اینترنت هنوز کامل نیست. وزیر ارتباطات در ادامه مصاحبه انجام شده گفت که شرکت‌های خارجی برای ارائه اینترنت در کشور باید مجوزهای مربوطه را داشته باشد. در ادامه این اطلاع رسانی، وزارت خزانه داری آمریکا از اول مهر ماه برخی تحریم‌های تکنولوژی مربوط به ایران را لغو کرد. به موجب این تصمیم بسیاری از شرکت‌های خارجی، این اجازه را دارند که خدمات خود را در اختیار کاربران و کسب و کارهای ایرانی قرار دهند. یکی از این شرکت‌ها اسپیس ایکس و اینترنت ماهواره‌ای استارلینک می‌باشد.

استفاده از خدمات استارلینک نیاز به خرید تجهیزات گران قیمتی دارد. که در حال حاضر واردارت آن‌ها به کشور ممنوع است. تلاش ایلان ماسک برای اتصال شبکه اینترنت ماهواره‌ای در ایران بر خلاف پروتکل‌های اتحادیه جهانی مخابرات و امواج رادیویی است. که در این صورت احتمال شکایت از او وجود دارد. بنابراین باید منتظر واکنش وزارت ارتباطات کشور باشیم.

مجوزهای اینترنت استارلینک

پروژه استارلینک امکان استفاده از اینترنت پر سرعت با پهنای باند بالا و بدون نیاز به خط تلفن را فراهم می‌کند. استفاده از آن فقط به سرویس گیرنده امواج ماهواره‌ها و مودم مخصوص اینترنت ماهواره‌ای نیاز دارد. بروز رسانی‌های مجوز شامل دستگاه‌های مختلفی می‌شود که عبارتند از: گوشی‌های هوشمند، دستیارهای شخصی دیجیتال، سیم کارت، گوشی‌های ماهواره‌ای، سخت افزارهای مربوط به DGAN، تجهیزات رادیویی، مودم‌ها، Wi-Fi access points، ترمینال‌های مصرفی اینترنتی، لپ تاپ، تبلت‌، آنتی ویروس‌ها، سیستم عامل‌ها و ابزارهای تغییر IP.

خبر فعال شدن استارلینک در ایران در شرایطی منتشر شد که وزیر ارتباطات گفته است که بر اساس ضوابط (شورای عالی فضای مجازی ایران) این اینترنت ماهواره ای نمی‌تواند بدون مجوز در ایران سرویس دهی و  راه اندازی شود. و این موضوع از سوی ایران به اتحادیه بین الملی مخابرات ITU اعلام شده است.

در روزهای اخیر 11 سازمان حقوق بشری در بیانیه‌ای از مقامات جمهوری اسلامی خواستار دسترسی کامل و فوری کاربران ایرانی به اینترنت شده‌‎اند. همچنین در این بیانیه گفته شده است که ایران باید از قطعی و کم کردن سرعت اینترنت، مسدود کردن و اختلال در شبکه‌های مختلف اجتماعی و ابزارهای ارتباطی آنلاین خودداری کند.

نحوه استفاده از فعال شدن استارلینک در ایران

استفاده از اینترنت ماهواره‌ای استارلینک نیاز به تجهیزات خاصی دارد که شامل ترمینال یا دیش به عنوان گیرنده می ‌باشد. این تجهیزات به صورت یک کیت و با قیمت ۵۹۹ دلار توسط اسپیس ایکس فروخته می‌شود. بنابراین برای استفاده از استارلینک باید کاربران به این کیت مخصوص دسترسی داشته باشند.

در کنار کیت باید سرویس ماهانه برای آن نیز تهیه شود که این کار هم هزینه مخصوص به خود را دارد و کاربران باید ماهانه بیش از ۱۰۰ دلار برای آن پول بپردازند. با توجه به این موضوع حتی اگر ایلان ماسک به‌ فعال شدن استارلینک در ایران نیز بپردازد، باز هم کاربران برای استفاده از اینترنت ماهواره‌ای استارلینک به این تجهیزات مخصوص نیاز خواهند داشت.

امکان استفاده از اینترنت ماهواره ای استارلینک به عنوان اینترنت خانگی 

استارلینک قصد دارد مانند: چند شرکت دیگر از جمل ویانت (Vianet) و هیوزنت (HughesNet) اینترنت ماهواره‌ای را برای بخش خانگی نیز ارائه دهد. مخصوصا در مناطق روستایی و سایر مناطق جهان که از اینترنت پرسرعت دارای پهنای باند بالا محروم هستند. اینترنت ماهواره‌ای محدودیت سایر روش‌های ارائه سرویس اینترنت را ندارد. و می‌تواند به ‌راحتی برای ارائه اینترنت پرسرعت به مناطقی که به اینترنت پایدار دسترسی ندارند یا کاملا از آن محروم هستند، استفاده شود.

برای بهره‌مندی از اینترنت ماهواره‌ای نیازی به استفاده از خط تلفن نیست و تنها وسیله موردنیاز برای استفاده از اینترنت ماهواره‌ای، یک ترمینال کوچک یا همان دیش ماهواره‌ برای دریافت سیگنال‌های ماهواره‌ و انتقال آن به مودم است. اسپیس ایکس یک اپلیکیشن واقعیت افزوده برای اندروید و iOS منتشر کرده است. تا کاربران با استفاده از آن بتوانند بهترین مکان و موقعیت را برای قرار دادن ترمینال گیرنده پیدا کنند.

آیا اینترنت استارلینک قابل اعتماد است؟

گزارش‌های منتشر شده از سوی منابع معتبر مثل مجله فست کمپانی (Fast Company) و CNBC نشان‌ دهنده رضایت مردم از اینترنت ماهواره استارلینک است. البته استارلینک به ‌صراحت اعلام کرده است که احتمال قطعی کامل این اینترنت در زمان اجرای آزمایشی پروژه وجود دارد.

در وب ‌سایت downdetector.com که اختلالات سرویس‌های مختلف اینترنت در آمریکا را گزارش می‌کند. چهار مورد اختلال سرویس اینترنت استارلینک در ماه‌های ژانویه، فوریه و آوریل ۲۰۲۱ و حتی مارس ۲۰۲۲ گزارش شده است. اما در مقابل مشترکان سرویس هیوزنت هیچ اختلال مهمی را گزارش نکرده‌اند و کاربران سرویس اینترنت ماهواره‌ای «ویاست» (ViaSat) هم تنها یک مورد قطعی را گزارش دادند. البته در تمام موارد اختلال سرویس استارلینک، مشکل آن تنها ظرف چند ساعت برطرف شد.

تاثیر آب و هوا بر کیفیت اینترنت ماهواره‌ای استارلینک 

مختل شدن عملکرد اینترنت استارلینک در شرایط بد آب و هوایی یکی از نقاط ضعف این سرویس است. در هنگام بارش برف در صورتی که حجم برف زیاد نباشد ترمینال گیرنده می‌تواند امواج را بدون مشکل دریافت کند، اما چنانچه افزایش ارتفاع برف باعث ایجاد مانع در مقابل ترمینال شود، روند دریافت و ارسال سیگنال‌ها مختل خواهد شد. در وب‌ سایت استارلینک توصیه شده ترمینال گیرنده در ارتفاع بالا و در فضایی باز و بدون مانع نصب شود. تاثیر منفی بارش سنگین برف یا باران روی کاهش سرعت این سرویس اینترنتی و همچنین احتمال بسیار کم قطعی کامل استارلینک در این مواقع به ‌صراحت بیان شده است.

نتیجه گیری

در چند روز گذشته شرکت اسپیس ایکس اعلام کرد که پوشش اینترنت ماهواره‌ای استارلینک را به قاره آسیا آورده است. که در همین راستا اولین کشوری که از خدمات اینترنت ماهواره‌ای استارلینک بهرمند شد کشور چین است. به نظر می‌رسد ایلان ماسک قصد دارد در آینده ای بسیار نزدیک سرویس اینترنت ماهواره‌ای خود را به تمام کشورهای آسیایی انتقال دهد. در آخر باید منتظر باشیم تا ببینم آیا کاربران ایرانی می‌توانند از اینترنت استارلینک استفاده کنند یا خیر؟ البته در حال حاظر استفاده از اینترنت ماهواره‌ای استارلینک بدون تجهیزات دریافت سیگنال اینترنت ماهواره‌ای غیر ممکن است. و دسترسی به ترمینال‌های فعال تا اطلاع ثانوی محدود است. هنوز مشخص نیست که این اینترنت در ایران در اختیار چه تعداد افراد و چه کسانی است.

استانداردهای طراحی اتاق سرور؛ از طراحی تا اجرا

اتاق سرور جایی است که زیرساخت مرکزی IT که هسته فناوری اطلاعات سازمان‌ها را تشکیل می‌دهد در آن قرار می‌گیرد. در دنیای امروز ما فقط حملات نرم افزاری نیستند که داده‌ها و سیستم‌های IT را تهدید می‌کنند، یک اتاق سرور "ناامن" هم می‌تواند خطرات قابل توجهی را به همراه داشته باشد. به همین دلیل ضروری است تا اقدامات سازمانی و زیرساختی در انتخاب و طراحی اتاق سرور در نظر گرفته شود. برای ساخت اتاق سرور به چه چیزی نیاز داریم؟ در این مقاله 10 مورد از استانداردهای اتاق سرور را بررسی می‌کنیم. این استانداردها در مورد مرکز داده نیز صدق می‌کنند.

استانداردهای طراحی اتاق سرور چیست؟

هنگامی که می‌خواهیم اتاق سرور یا مرکز داده را طراحی کنیم، یکی از اولین چیزهایی که باید در لیست قرار دهیم استانداردهای طراحی و سیستم‌های مدیریتی آن است. پاسخ به این سوال می‌تواند بسته به امکانات  IT و حیطه‌ای که در آن فعالیت می‌کنید، متفاوت باشد. مراکز داده Hyperscale و colocation معمولا به استانداردها و سطوح دسترسی خاصی نیاز دارند. از طرفی دیگر، تمرکز دیتاسنترهای سازمانی کوچک‌تر‌ و اتاق‌های سرور بیشتر روی حل مشکلاتی خاص مانند: نحوه مصرف انرژی، بهبود امنیت کلی و برنامه‌ریزی تداوم کسب ‌و کار می‌باشد.

استانداردهای جهانی دیتاسنتر

مراکز داده از اوایل دهه 1950 وجود داشته‌اند؛ زمانی که شرکت‌هایی مانند IBM رایانه‌های خود را به بازار عرضه کردند. در آن زمان هیچ استاندارد خاصی برای طراحی مرکز داده وجود نداشت. این صنعت در طول دهه‌های گذشته با تکیه بر استانداردهای شبکه و مخابرات تکامل یافت.

در اروپا، استانداردهای اتاق سرور EN 50173 بوده است که فناوری اطلاعات و سیستم‌های کابل کشی عمومی را پوشش میداد. در ایالات متحده، استاندارد ANSI/TIA-942 جهت ارائه بهترین عملکرد برای زیرساخت‌های مخابراتی دیتاسنترها تعریف شد. مسئله‌ای که در رابطه با هر دو استاندارد وجود دارد این است که هر دوی آن‌ها مبتنی بر کابل کشی هستند. استانداردهای اروپایی (EN) اسنادی هستند که توسط سه سازمان اروپایی شامل  CEN، CENELEC  و ETSI تایید شده‌اند. این استاندارد همچنین توصیه‌هایی برای بهینه سازی و پایداری مصرف انرژی ارائه می‌دهد.

10 مورد از استانداردهای اتاق سرور

بهترین دستورالعمل‌هایی که باید هنگام برنامه ریزی برای ایجاد یک اتاق سرور در نظر بگیرید را در ادامه مشاهده می‌کنید:

ساختمان اتاق سرور

اختصاص دادن یک ساختمان مجزا به اتاق سرور بسیار ایده آل است. اگر اتاق سرور در داخل ساختمان شرکت راه اندازی شود، باید حداقل در منطقه امن و به دور از خطر آتش سوزی قرار داشته باشد. هنگام انتخاب مکانی برای اتاق سرور، خطرات ناشی از محیط آن را نیز باید در نظر گرفت.

منبع تغذیه در اتاق سرور

وقتی صحبت از منبع تغذیه به میان می‌آید، باید توجه کرد که اتاق سرور دارای مدارهای سازگار باشد. در صورت امکان اتاق سرور باید جدا از سایر سیستم‌ها به مدار خود متصل شود. در غیر این صورت باید از نوارهای پریز با فیلترهای ولتاژ استفاده کند. در صورت قطعی برق باید از یک منبع تغذیه (UPS) استفاده شود. سیستم‌های یو پی اس کنترل خاموشی سیستم‌ها را تضمین می‌کنند. اگر قطعی برق طولانی مدت باشد، استفاده از ژنراتور برق اضطراری برای حفاظت از سیستم‌ها توصیه می‌شود.

سیستم کف کاذب اتاق سرور

اتاق سرور ایده‌آل دارای یک سیستم کف کاذب است که یکی از اجزای مشترک اتاق سرورها یا مراکز داده محسوب می‌شود و مزایای بسیاری را ارائه می‌دهد. کابل کشی و لوله کشی‌ها از جمله سیم کشی برق، سیم کشی مخابرات، سیم کشی امنیتی و سیستم تهویه می‌توانند در فضای زیرین کف اتاق پنهان شوند که این امر منجر به افزایش ایمنی اتاق می‌شود. کف کاذب با پانل‌های سوراخ دار و سیستم تهویه، هوای مطبوعی را برای اتاق سرور فراهم می‌کند. علاوه بر این، نگهداری آسان کف کاذب آن را به یک گزینه عالی برای اتاق سرور تبدیل می‌کند.

محافظت از اتاق سرور در برابر گرما و آتش

اتاق سرور باید از قرار گرفتن در معرض گرما و آتش محافظت شود. اگر تبادل هوا و حرارت معمولی در اتاق کافی نباشد، باید سیستم‌های تهویه مطبوع در محل نصب شوند. علاوه بر این، هشدار دهنده‌های دود و سیستم‌های اعلام حریق نیز باید در دسترس باشند. این‌ سیستم‌ها می‌توانند آتش سوزی سیستم‌های IT را در مراحل اولیه تشخیص دهند. با سیستم‌های خاموش کننده خودکار می‌توانید از خرید سیستم‌های جدید گران قیمت جلوگیری کنید. علاوه بر این، یک کپسول آتش نشانی دستی (دی اکسید کربن، آرگون، نیتروژن، FM 200 و غیره) باید در هر اتاق سرور وجود داشته باشد. اطمینان حاصل کنید که اشیاء قابل اشتعال مانند کاغذ و پلاستیک در فضای اتاق سرور نباشند.

ضد آب بودن اتاق سرور

سیستم‌های IT نیز باید در برابر آب محافظت شوند. اگر اتاق سرور پنجره‌ دارد، باید مراقب باشید که آب یا باران وارد اتاق سرور نشود. همچنین باید از وجود خطوط انتقال آب در اتاق سرور اطمینان حاصل شود.

حفاظت در برابر سرقت

در ورودی اتاق سرور باید همیشه قفل باشد و افراد غیرمجاز نتوانند بلافاصله وارد آن شوند. برای ایمن کردن اتاق سرور در برابر سرقت یا ورود غیرمجاز، درها، پنجره‌ها و سایر گزینه‌های ورودی باید ایمن شوند تا بتوانند در مقابل انواع سرقت‌ها مقاومت بیشتری نشان دهند. اگر از فضای عمومی به پنجره‌ها دسترسی وجود دارد باید توسط شبکه، قفل و شیشه ایمن شود. دریچه‌ها و بخش‌های مشابه ساختمان نیز می‌توانند دسترسی ناامن را فراهم کنند و به همین دلیل باید ایمن شوند.

نظارت تصویری

امنیت اتاق سرور را می‌توان با نظارت تصویری مکان ورودی افزایش داد. باید حتما از دوربین‌های نظارتی برای نظارت افرادی که از اتاق سرور بازدید می‌کنند، استفاده شود. برای ثبت هویت افرادی که از اتاق سرور بازدید می‌کنند و زمان ورود و خروج آن‌ها از کارت شناسایی یا استفاده از شاخص بیومتریک استفاده کنید.

مجوز دسترسی به اتاق سرور

یک مجوز کتبی باید برای ورود به اتاق سرور تنظیم شود. این مجوز تعیین می‌کند که چه افرادی می‌توانند به اتاق دسترسی داشته باشند. دسترسی فقط باید به کسانی داده شود که برای انجام وظایف خود به سیستم‌های فناوری اطلاعات نیاز دارند. مفهوم مجوز همچنین باید بگوید که چه کسی مجوزها را از نظر سازمانی و فنی برای افراد مختلف تعیین می‌کند.

مستندسازی و کنترل

حضور در اتاق سرور نه تنها باید قانونی باشد، بلکه باید مرتبا بررسی شود. مجوزهای دسترسی به اتاق سرور را ثبت کنید و برای یافتن افرادی که خارج از ساعات کاری به آن وارد می‌شوند را زیر نظر بگیرید.

مدیریت کلید اتاق سرور

در نهایت باید توجه داشت که چه کسی یک کلید (یا چیپ کارت) اتاق سرور را دریافت کرده است. همچنین باید توجه داشت که به طور کلی چند کلید موجود است. کلید نیز باید در جای ایمن نگهداری شود تا در هنگام نیاز ضروری به اتاق سرور بتوان از آن استفاده کرد. البته دستورالعمل‌های مناسب در صورت مفقود شدن کلید و اینکه این موضوع به چه کسانی باید گزارش داده شود نیز نباید فراموش شود.

طراحی اتاق سرور برای آینده

استانداردهای اتاق سرور دائما در حال تغییر است زیرا سازمان شما رشد می‌کند، نیروی کار افزایش می‌یابد و تکنولوژی‌های جدید وارد بازار می‌شوند.

اتاق سرور خود را با اطمینان از اینکه می‌تواند نیازهای آینده شما را با حداقل اختلال در تنظیمات فعلی برآورده کند، طراحی کنید. هنگام برنامه ریزی برای اندازه اتاق سرور (ارتفاع سقف، متراژ و غیره) توسعه آن در آینده را در نظر بگیرید.

به یاد داشته باشید که تجهیزات جدید به نیروی کار اضافی نیاز دارد. به عنوان مثال، هر 100 کیلووات تجهیزات تقریبا به 30 کیلووات انرژی بیشتر برای خنک شدن نیاز دارد. همچنین باید استراتژی مشخصی را برای کابل کشی نیز در نظر گرفت.

مهم‌ترین استاندارهای طراحی اتاق سرور

اتاق سرور فضایی در محل کار است که به عملکرد سرورهای رایانه، ذخیره سازی داده‌ها و تجهیزات شبکه اختصاص داده شده است. در حالی که از دیتاسنتر برای چندین مشتری (صدها یا حتی هزاران نفر) و برای یک هدف خاص استفاده می‌شود، اتاق سرور معمولا منابع فناوری اطلاعات را برای یک سازمان تامین می‌کند.

در طراحی استانداردهای اتاق سرور باید جنبه‌های مختلفی را برای عملکرد صحیح در نظر گرفت. صرف نظر از اینکه این اتاق به اندازه یک کابینت باشد یا بیشتر فضای محل کار شما را اشغال کند، اتاق سرور باید دارای مشخصات زیر باشد:

• اتصال شبکه و پهنای باند کافی برای عملکرد آسان

• ظرفیت کافی سرور برای رفع نیازهای ذخیره سازی سازمان

• فضای فیزیکی کافی برای قرار دادن تمام تجهیزات ضروری IT در حال و آینده

• کنترل‌ها و سنسورهایی که به حفظ دما و رطوبت کمک می‌کنند.

• جریان هوای مناسب که از ورود گرما جلوگیری می‌کند و آسیب‌های ناشی از حرارت به سخت افزار را از بین می‌برد.

• سیستم‌های اطفاء حریق که شعله را بدون پاشیدن آب خاموش کنند.

• یک منبع برق اضافی که کارکرد تجهیزات را تضمین می‌کند، حتی اگر منبع برق اولیه قطع شود.

• حفاظت از آسیب دیدن تجهیزات در هنگام زلزله

• اقدامات امنیتی فیزیکی جهت محافظت از اتاق سرور در برابر تهدیدات خارجی و داخلی

• اقدامات امنیت سایبری درجه یک برای مقابله با حملات سایبری

نتیجه گیری

امروزه هیچ سازمانی بدون اتاق سرور نمی‌تواند پیشرفت کند. برای طراحی و سازماندهی اتاق سرور به دلیل موقعیت مکانی تجهیزات باید الزاماتی نظیر فضای مناسب، ارتفاع سقف، سطح دما، رطوبت و غیره برآورد شود. بدون رعایت استانداردهای اتاق سرور مشکلاتی به وجود می آید که عواقب بلندمدتی را برای رشد و درآمدزایی کسب و کارها به همراه خواهد داشت. استانداردهای اتاق سرور به گونه‌ای است که هم بازگشت سرمایه شما تضمین شود و هم تاثیر مثبتی بر زیرساخت IT سازمان‌ها داشته باشد.